Blogs en gedichten

Alle blogs en gedichten die ik schrijf, verzamel ik in dit google docs document. Daar kun je dus alle nieuwe spul terugvinden. Het oude spul staat in het archief
Mijn meest recente schrijfsel staat hieronder:

Beschermer.

12 mei 2024




Vorige keer heb ik verteld over het nare stemmetje in mijn achterhoofd, Annet. Annet is een nogal akelig stemmetje, voor wie ik nooit goed genoeg ben. Altijd en eeuwig heeft ze kritiek, dat ze ook nog eens heel gemeen zegt ook nog. De psycholoog gaf me de tip om die nare stem een eigen naam en identiteit te geven, want dan is het makkelijker om er in je hoofd wat afstand van te nemen en objectief te kijken wat het akelige stemmetje nou te vertellen heeft en of het eigenlijk wel waar is wat dat stemmetje zegt.

Maar dat idee van zo’n onderdeel van je zelf, zo’n trekje van je eigen karakter een eigen naampje geven, kun je natuurlijk ook toepassen op andere dingen. Het is maar een fantasietje, uiteraard, maar wel eentje die je misschien een eindje verder kan helpen.

Eerst realiseerde ik me dat helemaal niet, tenminste niet bewust. Maar om een of andere reden (inspiratie is dus echt iets ongrijpbaars) zat zomaar ineens uit het niets het beeld in mijn hoofd van een Hele Grote Stoere Sterke Gozer, die wel wat lijkt op een Terminator met een tulpenkop. Dus heb ik hem de “Tulpinator” genoemd. Hij beschermt mijn innerlijk kind en leert het dat het goed genoeg is. Waardevol is. Het waard is om te bestaan, om genegenheid en liefde te geven en te krijgen. Het beeld helpt me mezelf er aan te herinneren dat ik waardevol ben, en gewenst, en dat er mensen veel van mij houden, en dat ik veel meer kan dan ik doorgaans door heb.

Maar ook dat het oké is om hulp nodig te hebben, dat je echt niet alles altijd in je uppie alleen hoeft te doen. Dat het soms ook sterk en stoer is om om hulp te vragen, en dat het helemaal oké is dat dat eng is. Als je iets vraagt, kun je natuurlijk “Nee” te horen krijgen, dus om hulp vragen voelt best kwetsbaar soms.

Op zulke momenten aan het plaatje van de Tulpinator denken, helpt. En omdat het allemaal in mijn eigen hoofd zit, is het allemaal ik. Vertegenwoordigen ze allemaal een eigenschap van mijn karakter. De akelige Annet, de kleine Intje en ook die Stoere, Sterke en Uitermate Competente Tulpinator voor wie geen probleem te groot is.

Het is maar een plaatje, een fantasietje, en stelt op de keper beschouwd verder eigenlijk niets voor. Sommige mensen zullen het ongetwijfeld stom vinden, onzin of aanstellerij. Maar daar heb ik schijt aan. Het is namelijk wel een plaatje dat me er aan herinnert dat ik doorgaans veel meer kan dan ik gewoon ben van mezelf te denken. Blijkbaar heb ik vroeger als kleine Intje toch iets te vaak te horen gekregen dat ik waardeloos was, maar daar kan ik nu mooi tegen vechten door aan de Tulpinator te denken als ik iets moeilijk vind.

Of als ik mezelf er aan wil herinneren dat ik het waard ben. Bijvoorbeeld als Annet mij weer een eetbui in probeert te zwetsen.

Dus, als ik nu iets tegenkom wat ik eng vind, of moeilijk, iets wat om wat voor reden dan ook buiten mijn comfort zone ligt, dan zeg ik nu tegen mezelf: “Ik ben de Tulpinator. Ik kan het aan.” En dan voel ik meteen meer zelfvertrouwen.

En dan is Het Enge Ding meteen al een stuk minder eng.


Liefs,
Ingrid.